“Ang Pamana”
ni Jose Corazon de
Jesus
Isang araw ang ina
ko’y nakita kong namamanglaw
Naglilinis ng
marumi’t mga lumang kasangkapan.
Sa pilak ng
kanyang buhok na hibla ng katandaan
Nabakas ko ang
maraming taon niyang kahirapan;
Nakita ko ang ina
ko’y tila bagay nalulumbay
At ang sabi “itong
piyano sa iyo ko ibibigay,
Ang kubyertos
nating pilak ay kay Itang maiiwan,
Mga silya’t
aparador kay Tikong nababagay
Sa ganyan ko
hinahati itong ating munting yaman.”
Pinilit kong
pasayahin ang lungkot ng aking mukha
Tinangka kong
magpatawa upang siya ay matuwa,
Subalit sa aking
mata’y may namuong mga luha
Naisip ko ang ina
ko, ang ina ko na kawawa;
Tila kami iiwan
na’t may yari nang huling nasa
At sa halip na
magalak sa pamanang mapapala,
Sa puso ko ay
dumadalaw ang malungkot na gunita
Napaiyak akong
tila isang kaawa-awang bata
Niyakap ko ang ina
ko at sa kanya ay winika.
“Ang ibig ko sana,
Ina’y ikaw aking pasayahin
at huwag nang
makita pang ika’y nalulungkot mandin,
O, Ina ko, ano po
ba at naisipang hatiin
Ang lahat ng
munting yamang maiiwan sa amin?
“Wala naman,”
yaong sagot “baka ako ay tawagin ni Bathala
mabuti nang
malaman mo ang habilin!
Iyang piyano, itong silya’t aparador ay
alaming
Pamana ko na sa
iyo, bunsong ginigiliw.
“Ngunit Inang” ang
sagot ko, “ang lahat ng kasangkapan
Ang lahat ng yaman
dito ay hindi ko kailangan
Ang ibig ko’y ikaw
ina, ang ibig ko’y ikaw inang
Hinihiling ko sa
Diyos na ang pamana ko’y ikaw
Aanhin ko iyong
piyano kapag ikaw ay namatay
At hindi ko
matutugtog sa tabi ng iyong hukay?
Ililimos ko sa iba
ang lahat ng ating yaman
Pagka’t di ka
maaring pantayan ng daigdigan
Pagkat, ikaw O Ina
ko, ika’y wala pang kapantay.”
..
TumugonBurahin